Gister kwam ik bovenstaande spreuk tegen en die hangt nu in mijn keuken! Natuurlijk zou ik het verschrikkelijk vinden als niemand hier meer kwam eten want dat zou kunnen betekenen dat wat ik klaar maak misschien niet te eten is.
Maar dat de keuken zo langzamerhand aan het dichtgroeien is, is een feit. Nu heb ik een gewoon keukentje, niets bijzonders en als hij twee keer zo groot zou zijn zou het er waarschijnlijk net zo uit zien. Ik wil mijn kruiden, potjes, pannetjes, flesjes en keukengerei graag bij de hand hebben. Zoeken in kasjes, zeker weten dat je nog een potje kurkuma hebt, het niet kunnen vinden, dus snel nog even naar de super en het potje de volgende dag tegenkomen. Herkenbaar? Gelukkig!
Dus de magnetron eruit want die gebruik ik misschien 1 keer in de twee maanden. Hij stond op de koelkast, dus in eerste instantie op de grond gezet, want tja, weggooien wil ik eigenlijk ook niet, je weet maar nooit. Daar heeft hij twee dagen gestaan en iedereen liep er met een boogje omheen, zo van: laten we er maar niets van zeggen, het komt uiteindelijk toch wel goed. Tot ik vanmorgen mijn teen toch wel zo ongenadig tegen het ding stootte. Opgeruimd dus (niet weggegooid)! En dan kunnen de pannen en de braadslee die niet meer in de kastjes pasten nu op de koelkast, want die stonden ook in de weg op het fornuis. Kan ik ook weer die achterste pitten gebruiken zonder van alles opzij te moeten schuiven.
Maar ja die plank, vol met kruiden, bijzondere azijntjes en olijfolietjes, kookboeken, keukenmachines en heel veel andere spulletjes die ik echt bij de hand wil hebben, wat doe ik daar nou mee? In de keuken gezet met het idee dat je dan extra werkruimte hebt en nu helemaal vol stond. Nou die staat nog steeds vol, ik kan het niet over mijn hart verkrijgen dingen te gaan verstoppen in kasten. Ook al zouden sommige dingen misschien beter in het donker kunnen staan, ik weet het.
Als ik dit zo terug lees moet ik me eigenlijk schamen, ik heb een keuken vol spullen, alles werkt en ik kan een kastje opentrekken en er rolt van alles uit. Zo anders dan mijn vriendin die in Oeganda op een houtvuurtje weer een maaltijd rijst met gebakken banaan klaar maakt voor al haar opvangkindjes. Maar haar kennende heeft zij ook overal potjes en dingetjes staan, want in een keuken die gebruikt wordt kan het bijna niet anders. Dus.......de spreuk hangt er nog wel, maar is meer een excuus om de chaos te kunnen laten bestaan, ik kan in ieder geval niet zonder!
Geen opmerkingen :
Een reactie posten